گچ از زمان های گذشته ماده محبوبی برای ساخت آتل بوده است. گچ ارتوپدی نسبت به فایبرگلاس از انعطاف پذیری بیشتری برخوردار است. زمان گیرش گچ بیشتر از فایبرگلاس است. درنتیجه زمان بیشتری برای قرار دادن مواد در جای مناسب خود قبل از قالب گیری به پزشک می دهد. موادی با زمان گیرش بیشتر گرمای کمتری نیز تولید می کنند. بنابراین کمتر باعث ناراحتی بیمار می شوند و از خطر ایجاد سوختگی می کاهند.
جالب است بدانید مواد فایبرگلاس جدیدتر هستند. اما بسیاری از آتل های مورد استفاده امروزه هنوز از گچ ساخته می شوند. در مواردی که لازم است جااندازی شکستگی (جابه جایی استخوان) انجام شود معمولا از گچ ارتوپدی استفاده می شود.
دلیل استفاده از گچ پس از جابجایی مجدد استخوان این است که می توان گچ را به خوبی برای بیمار قالب ریزی کرد. بنابراین می تواند از استخوان به شکل دقیق تری پشتیبانی کند. هنگامی که استخوان از موقعیت خارج و دوباره به موقعیت مورد نظر منتقل می شود، برای کمک به نگه داشتن استخوان در این موقعیت مناسب از گچ ارتوپدی استفاده می شود. مطالعات نشان داده اند که گچ ارتوپدی در این حالت برای ساخت آتل مناسب تر از فایبرگلاس است.
مشکلات استفاده از گچ ارتوپدی
یکی از مشکلات گچ ارتوپدی سنگین بودن آن است و هم چنین باید همواره خشک بماند. محدودیت وزنی گچ های ارتوپدی باعث محدود شدن حرکت به ویژه در کودکان می شود. حمل آتل های گچی به دلیل داشتن مواد حجیم و سنگین برای بیمار بسیار سخت است. بعلاوه، آب شکل گچ را مخدوش می کند. در صورت خیس شدن گچ باعث ایجاد مشکلاتی در فرآیند ترمیم استخوان می شود.
به دلیل ماهیت آتل، در طول زمان درمان اندام غیرقابل دسترسی خواهد بود. بنابراین پوست زیر گچ خشک و پوسته پوسته می شود. زیرا سلولهای مرده لایه بیرونی پوست امکان شسته شدن را ندارند. همچنین، گچ ارتوپدی می تواند منجر به عوارض پوستی از جمله زخم، عفونت، خارش، سوختگی و درماتیت آلرژیک شود. هم چنین ممکن است به دلیل وجود فرمالدئید در داخل باندهای گچی باشد. در هوای گرم، عفونت استافیلوکوکی فولیکول های مو و غدد عرق می تواند منجر به درماتیت شدید و دردناک شود.
تفاوت گچ ارتوپدی با فایبرگلاس
فایبرگلاس نیز یک گزینه مناسب برای آتل است چرا که به مرور هزینه استفاده از آن کاهش یافته است. هم چنین از گچ سبک تر است. از فایبرگلاس معمولاً برای شکستگی های بدون دررفتگی و آسیب های شدید در بافت نرم استفاده می شود.
از آتل های فایبرگلاس می توان در مواقعی که استخوان از جای خود خارج نشده باشد، یا اگر روند بهبودی از قبل شروع شده باشد، استفاده کرد. آتل های فایبرگلاس از گچ محکم تر هستند و نیاز به نگهداری کمتری دارند.
امروزه فایبرگلاس هم محبوبیت زیادی پیدا کرده است چرا که می تواند رنگ های متنوعی داشته باشد. فایبرگلاس برای بچه ها بسیار جذاب است و به راحتی پوشیده می شود.
گچ ارتوپدی از چه ماده ای ساخته می شود؟
گچی که معمولا به عنوان گچ ارتوپدی استفاده می شود گچ پاریس نام دارد. این گچ هم چنین برای مجسمه سازی نیز محبوب است. برای ساخت آتل های گچی یک باند آغشته به گچ به آب اضافه می شود. پس از آن بر روی قسمت شکسته بدن قرار داده می شود. سپس به یک پوشش محافظ و پشتیبانی برای عضو دچار شکستگی تبدیل می شود، که به عنوان گچ ارتوپدی شناخته می شود.
گچ پاریس پودر سفیدرنگی است که از سولفات کلسیم همی هیدرات تولید می شود. به این ترتیب از گرم کردن و تبخیر آب گچ معمولی (کلسیناسیون) می توان گچ پاریس را تولید کرد:
2(Caso4 2H2O) + گرما
2(Caso4 1/2 H2O) + 3H2O
وقتی آب به پودر حاصل اضافه می شود، مواد معدنی اصلی تشکیل می شود و پس از خشک شدن سفت می شود.
گچ پاریس را می توان با حرارت دادن گچ در دمای 423 K یا 150 درجه سانتی گراد تولید کرد . با گرم کردن گچ، آب اضافی آن به صورت بخار خارج می شود.
با گرم شدن گچ در این دما، گچ مولکول های آب خود را از دست می دهد و تبدیل به کلسیم سولفات همی هیدرات می شود. این محصول به گچ پاریس معروف است. هنگامی که آب با گچ خشک پاریس مخلوط می شود، مجدداً به شکل گچ در می آید. برای فرآیند سخت شدن و خشک شدن گچ، حدود 10 دقیقه پس از مخلوط شدن شروع می شود و در حدود 45 دقیقه تکمیل می شود. معمولا گچ پاریس پس از 70 تا 72 ساعت به طور کامل خشک شده است.
نتایج دمای متفاوت گرم شدن گچ
اگر گچ در دماهای مختلفی گرم شود می توان محصولات متفاوتی به دست آورد. به عنوان مثال، اگر گچ در دماهای بالای 130 درجه سانتی گراد گرم شود کلسیم سولفات همی هیدرات را به دست می آوریم. در مقابل، اگر دمای حرارت بالای 180 درجه سانتی گراد باشد، γ- انهیدرات تشکیل می شود. در دماهای بالای 250 درجه سانتی گراد، β- انهیدرات تشکیل میشود، که به گچ سوخته یا مرده نیز معروف است، که هیچ گونه مولکول های آبی در خود ندارد. بنابراین دمای حرارت دادن گچ برای تولید محصول نهایی بسیار مهم است.
مشخصات گچ ارتوپدی پاریس
گچ پاریس معمولاً یک پودر گچ سفید خشک است. می توان آن را با استفاده از دستگاه های فلزی یا ورق های ساینده تغییر و مطابق نیاز شکل داد. مقاومت گچ پاریس به اندازه سایر ترکیبات نیست. اگر مقدار زیادی از آن استفاده شود، احتمالا نیاز به ساختارهای پشتیبان خارجی خواهد داشت. این ماده اغلب به صورت خمیر استفاده می شود که می توان آن را در زمانی کم از مخلوط کردن با آب به دست آورد.
محدودیت های استفاده از گچ پاریس
همان طور که اشاره شد، گچ پاریس در صورت قرار گرفتن در معرض آب شکل خود را از دست می دهد. علاوه بر این، سنگینی گچ پاریس باعث شده تا ارتوپدها به دنبال جایگزین هایی برای گچ پاریس باشند. این جست و جو باعث شده تا آتل های فایبرگلاس تولید شوند که سبکتر و بادوام تر هستند و همچنین در برابر آب مقاومند. این به بیمار کمک می کند تا فعالیت بیشتری داشته باشد.
در سال 1990 آسترهای ضدآب برای آتل ها ساخته شد. آتل های فایبرگلاس با آستر کاملا ضدآب هستند و به بیماران اجازه می دهند هنگام پوشیدن آتل، استحمام کنند، دوش بگیرند و شنا کنند.
این آسترهای ضدآب برای آتل های از جنس گچ ارتوپدی هم می توانند استفاده شوند تا امکان حمام رفتن و شست و شو را به بیماران بدهند. البته وجود آستر ضد آب در آتل تقریباً 2 تا 3 دقیقه به زمان قالب گیری گچ اضافه می کند و هزینه آن را افزایش می دهد. پوشش ضد آب محکم در اطراف گچ می ماند و مانع از رسیدن آب به آن در حینی که بیمار با آب در تماس است می شود. روکش را می توان به راحتی جدا کرد تا خشک شود و اغلب می توان دوباره از آن استفاده کرد.
خرید گچ از درب کارخانه
برای خرید گچ سفیدکاری و خرید گچ زیرکار با قیمت عمده از درب کارخانه از محصولات سوپرگچ فولاد نو و آزادگان دیدن فرمایید:
قیمت گچ
برای اطلاع از قیمت روز گچ سفیدکاری به صفحه قیمت گچ مراجعه کنید.
جمع بندی
معمولاً انواع مختلفی از گچ پاریس وجود دارد و کاربردهای متفاوتی دارند. علاوه بر ساخت گچ ارتوپدی، گچ پاریس می تواند در دیگر بخش های پزشکی یا حتی معماری و هنر نیز کاربرد داشته باشد. در ادامه برخی از متداول ترین کاربردها را در زیر بررسی خواهیم کرد.
Add a Comment